ФАРЗОНА
БАҲОРОҒӮШ
Ғунчаҳои қафасӣ бо дами рӯҳонии худ
Ҷон гирифтанду таманнои кушоиш карданд.
Бом сабзина шуду кафтаракони ошиқ
Дар сари мавҷрабо машқи сароиш карданд.
Субҳ мехост шакарнам хурад аз косаи гул,
Муҳри зарринаи хуршед даҳонашро баст.
Абри кофар чу даҳонбастагии ғунча бидид,
Дар лабаш об заду рӯзаи ӯро бишикаст.
Зиҳӣ он килки нигоранда, ки аз эъҷозаш
Варақи рӯз зи тасвири баҳорон бишукуфт.
Ҳавзи урён ба танаш ҷомаи нилӣ пӯшид,
Кавкабу нилуфараш дар лаби домон бишукуфт.
Ҳеҷ бишнидаӣ, эй шабрави хуршедсуроғ,
Ин ки девор ҳам эҳсоси муҳаббат карда.
Субҳ бо оби тило дар бари девори гилӣ
Байти нуронии хуршед китобат карда.
Мисрае хондиву гӯяндаи он пурсидӣ,
Чашми шабгуни ту пур шуд зи сурури хуршед.
Хандаи зери лабат гуфт, ки он ҳарфи мунир
Иқтибосест зи як мисраи нури хуршед.
Боз гулбонги сабуҳӣ бизан, эй булбули ринд,
Ки пурам, боз пурам аз ҳаваси бишкуфтан.
Дӯст медорамат, афсӯс насиби ман нест
Лаззати ин суханонро зи касе бишнуфтан.
***
Рустам ВАҲҲОБЗОДА
ШОГУНИ НАВРӮЗ
Охирин ҳарфи зимистон,
Охирин барфи зимистонро
Худованд орд кард,
Ҳамчунон шогуни наврӯзӣ
Рехт рӯи суфраи Модар,
Бар қади сабзи санавбар,
Коҷро орост мисли Сарви Кишмар.
Субҳ, пеш аз бомдодон
Чун ҳарири захмбанд
Густард пеши дасти Сино.
Ҳамчунон як сафҳаи покизае бо имтидоди бениҳоят
Рӯи мизи Рӯдакӣ бинҳод,
Дархури он «сездаҳ раҳ сад ҳазор»,
Байти ғарро, шеъри нотакрор.
Ҷомаи сардӯшии устод Айниро табаррук кард,
Рехт рӯи шонаҳои Пири Фирдавсӣ,
Он нигаҳбони шукӯҳи Ҷам,
Шаҳпари Симурғро афшонд
Бар чакоди Ковиён парчам.
Охирин барф
Рехт рӯи ёли он шерони бедоре, ки пеши пои Исмоил
Мунтазир истодаанд он як нидои ошноро,
Сӯи Ҷӯи Мӯлиён,
То сайргоҳи халқ,
То Гули Сурхи Бухоро…
Осмон барҷост!
Ин сапедӣ шоҳиди гӯёст.
Шарфаи ин барф
Ҳарф, ҳарфи Ҳуст,
Поку беоҳуст.
Хокро магзор танҳо як нафас, як лаҳза, ё Ҳодӣ,
Хокро аз хок бардор,
Чеҳраи тифлонаашро пок соз,
Ашки хунолудаашро покшӯӣ кун ба оби раҳмати хеш,
Рӯдҳоро ҳам таҳорат деҳ,
Роҳҳоро рост кун, испед гардон,
Роҳ, ҳароина, сӯи Туст.
Охирин ҳарфи зимистон,
Охирин барфи зимистон,
Аввалин шогуни Наврӯз,
Ҳуҷҷати Яздон.
***
ОЗАРАХШ
Чашматон равшан чанористони бедори Ватан,
Навбаҳоре мерасад пазмони дидори Ватан.
Боз хуршеди каёнӣ парчамафшон омада
Рӯи боми қасрҳои кӯҳдевори Ватан.
Нам-нами борони раҳмат мерасад аз осмон,
Чун дуои боғбон бар боғи пурбори Ватан.
Навниҳолон дасти гул бо ҳам диҳанд аз хуррамӣ
Ошиқона дар раҳи ёрони ғамхори Ватан.
Ид омад, иди Наврӯзи пур аз нуру сафо
Бар дари ҳар хонаву ҳар кӯву бозори Ватан!
Даштҳо пироҳани атлас ба бар доранд боз,
Бо чаканпӯшони гул шайдову саршори Ватан.
Тоҷи Ҷамшед аз ҷилои меҳр рахшон гаштааст,
Маснадаш тахти баланди бахтосори Ватан.
Андалебонро зи нав ишқи сурудан мерасад
Ҳамнавои шоирони шаҳдгуфтори Ватан.
Ҳеҷ иде инчунин зебову нотакрор нест,
Мисли оҳанги Ҳумоюн дар чаманзори Ватан!
***
Бузургмеҳри БАҲОДУР
НАВРӮЗИ ЗАРДУШТУ ҶАМШЕД
Сад мужда диҳед, имрӯз оянда мунаввар шуд,
Наврӯз расиду дил бар ишқ мусаххар шуд.
На рӯз дароз омад, на шаб ба дарозо рафт,
Чун ҳукми “Баробар шав!” то арши Сурайё рафт.
Барфи кулаҳи қулла бо нур ба ҷанг омад,
Пирӯз шуда Хуршед, ин чашма ба чанг омад.
Ин шавкати наврӯзӣ аз муъҷиза берун аст,
Бешубҳа, ки ин лола бархоста аз хун аст.
Наврӯз дарахтонро пироҳани нав бахшид,
Гӯё ба ҷаҳони мо ҷону тани нав бахшид.
Кабки дарии Меҳан аз қақразанӣ маст аст,
Булбул зи висоли гул бо наъразанӣ маст аст.
Ҳар ғунчагули сероб аз хуни раги об аст,
Аз хуни Сиёвуш аст, аз дидаи Суҳроб аст.
Васли гули хокиву Хуршед ҳумоюн бод,
Наврӯз ба Зардушту Ҷамшед ҳумоюн бод!
***
Мафтунаи ҚОСИМ
Дарвозаро ба рӯйи саҳар боз мекунам,
Наврӯзро ба ишқи нав оғоз мекунам.
Гулбаст мекунам дару девори хонаро,
Дилро ба ранги меҳри ту пардоз мекунам.
Бо шавқ раҳ ба гулшани уммед мебарам,
Бо ғунчаҳои масти чаман ноз мекунам.
Парвона мешавам ба чароғи баҳори нав,
Дар осмони боғча парвоз мекунам.
Бар эҳтироми рӯҳи раҳогашта аз қафас
Гулбазми шукру тантанаро соз мекунам.
Акнун, ки ҳаҷми ҳастии мо ҳам бузург шуд,
Хуршедро ба хонаам овоз мекунам.
